Aug. 2004 Opscheppers, opstappers en afstappers

 Augustus 2004

Opscheppers, opstappers en afstappers.

 

Wat lijkt het al lang geleden dat de zus van Arnold, Ardi met haar man Hans van boord zijn gestapt en Stephan onze zoon met vriendin Monique hen afloste. Hans en Ardi kwamen in de rivier de Guadiana aan boord op 23 juni. Wij zijn met hen de rivier afgezakt naar Vila Real de Santo António aan Portugese zijde en Ayamonte aan Spaanse zijde. Later die week zijn we via de Atlantische oceaan weer terug gegaan naar Olhao. Voor beide was het een speciale maar wel prettige ervaring om als opstappers op een zeilschip langs de Portugese kust te varen. Het moment van afscheid nemen ging bij allen niet in de kouwe kleren zitten en kwam veel te snel. Ook van onze kant is het samen zijn met Ardi en Hans voor herhaling vatbaar. Wij hebben genoten van hun aanwezigheid.

Met Stephan en Moon vond de aflossing plaats. Bij beide ging de aanpassing aan boord gepaard met zich veel stoten van ledematen en hoofd. Met name Stephan hoorden we vaak door zijn ..#"*au, grrrr, au, sh.$#*..!? Er was ook te weinig plaats voor beide enorme koffers. Zij hebben daarvoor een kooi in beslag genomen en de gehele voorpunt die normaal voor meerdere gasten gebruikt wordt. Bij de eerste zeereis werd al snel duidelijk dat zij gevoelig zijn voor zeeziekte en het voor beiden niet prettig was aan boord, jammer. Een pilletje en de armband tegen zeeziekte gingen pas later werken. De laatste paar uur na wat gegeten te hebben gingen zij zich een stuk beter voelen en werd er zelfs door Stephan gezwommen in de Atlantische oceaan. Op naar Vila Real. Zij hebben zich daar prima vermaakt. Maar toch waren de kaarten al geschud. Arnold en ik mochten het zelf uitzoeken en alleen terug varen, zij zouden in het vervolg wel met trein of bus volgen. Dat bleek voor alle vier de beste oplossing te zijn en waarom niet? In Olhao met de veerpont naar het strand was gelukkig geen probleem en daar hebben zij meerdere malen gebruik van gemaakt. Daarnaast zijn zij veel op stap geweest en hebben heel wat gezien van het landschap. Zij hebben een prima vakantie gehad ondanks dat zij s'avonds niet echt uit konden gaan. Portugal kent niet dat uitgaansleven zoals in de meeste toeristenplaatsen van Spanje. Het afscheid kwam ook deze keer te snel. We zien ze hopelijk deze winter nog wel! De laatste dag dat zij Portugal verlieten regende het de gehele dag. Voor ons ook een rare ervaring na 3 maanden zon. We wisten bijna niet meer hoe dat was. Terwijl het in Nederland bijna dagelijks regende. Maar op dat moment was daar een echte hittegolf dus Stephan en Moon gingen terug naar de zon! Nicky, de zoon van Anita en Ton, loste hen maandag 9 aug.af. Hij vond die regen wel prettig na de hitte in Nederland. Het kan gek lopen met het weer en iedere keer worden de voors en tegens steeds opnieuw afgewogen. Soms voordelig,andere keren nadelig. Nicky was echt toe aan een vakantie. De afgelopen nachten waren voor hem veel te kort en hij had weer eens te hard en te veel gewerkt. Mari-Vin in Tilburg was achter de rug en eindelijk kon hij ontspannen. Nicky is gelukkig`een echte zeiler en de volgende dag, na een goede nachtrust (in coma) zijn we vertrokken. Wederom naar de rivier de Guadiana. We zijn daar voor anker gegaan aan Spaanse zijde. 

De koers naar Gibraltar werd uitgezet en de volgende morgen zijn we op weg gegaan. Er was geen wind en het eerste stuk ging dan ook op de motor. In de middag konden de zeilen omhoog en werd het prachtig zeilen met een windkracht 4 halve wind uit het zuiden.

Ardi, Hans, Stephan en Moon hebben geen dolfijnen van dichtbij mogen zien, helaas! Nicky heeft iets mogen aanschouwen dat hij niet snel weer zal zien en wij met hem. Later die middag, honderden dolfijnen kruisten onze koers van bak- naar stuurboord, onder ons schip door. Een spektakel van jewelste! Waren het er honderd, tweehonderd of veel meer? Wij konden ze niet tellen. Groot en klein door elkaar. De kudde was zo acrobatisch en rumoerig dat ik ze al op een al afstand luidruchtig hoorde aankomen. Het was me al eerder opgevallen dat er een groot aantal vogels in het water doken. Waarschijnlijk Jan van Genten op zoek naar voedsel.
Dolfijnen leven vaak in groepen van 10 tot 500 dieren en als zij op de boeggolf meegaan, hoor je soms hun hoge klanken. Het ergste van alles is we hebben er geen foto's van. Nicky heeft het op het laatste moment nog geprobeerd, we zien wel. Jullie moeten mij maar op mijn woord geloven. Ik heb echt niet overdreven, Stephan! Het was een ervaring om nooit meer te vergeten. 

De wachten s'nachts werden gelopen door Nicky en Arnold. Ik deed passief mee, want van slapen kwam niet veel. Ik werd van links naar recht gegooid. Het was maar goed dat we slingerzeiltjes hadden gespannen om vallen tegen te gaan. Nicky sliep er gewoon door heen. In het tweede gedeelte van de nacht viel de wind helemaal weg en werden de zeilen ingenomen. Verder op de motor. In de straat van Gibraltar aangekomen maakte Arnold ons wakker.

Elly en Dick Koopmans schrijven in de Zeilen '96;
"Het zien van de Noord Afrikaanse kust brengt ons in een opgewonden stemming. Daar zijn de zuilen van Hercules, de voorgebergten aan weerszijden van de straat van Gibraltar. Vooral aan de Marokkaanse kant zwaar donker en dreigend. Homerus komt tot leven." Wij zagen de gebergten tijdens de zonsopgang met prachtig helder weer. Voor ons kwamen ze niet dreigend over. Het was een prachtig schouwspel van schaduwen met allerlei schakeringen in kleuren. De grote scheepvaart gaat gewoon door en wij met de Drifter daartussen in. Dan voel je je klein tussen die reuzen. Even later lopen we de baai van Gibraltar in en ankeren aan Spaanse zijde. Hier liggen verschillende andere jachten. We liggen zowat aan de startbaan van het vliegveld maar net gescheiden door een stenen wal. Gelukkig starten en landen er niet zoveel vliegtuigen en zeker geen zware 747-boeings. De landingsbaan eindigt in de baai. De startbaan wordt onderbroken door een weg waar auto's op rijden. Vreemd hoor!
's-Middags lopen we zoekend in Gibraltar naar een winkel voor zonnepanelen. Een heel eind lopen in de hitte en niets gevonden. Helaas, volgende keer beter. We hadden geen zin meer om op te berg te kijken naar de apen die daar leven en in stand worden gehouden door de Engelsen. Want als de apen iets overkomt, moet Engeland Gibraltar aan de Spanjaarden terug geven. Dat is een afspraak die zij in het verleden gemaakt hebben. Dus zij zijn erg zuinig op die aapjes. De rots is 's-avonds prachtig verlicht. Toch kunnen we er niet lang van genieten omdat slaap ons overmand. Naast ons lag een klassiek Engels motorjacht voor anker. Er was waarschijnlijk al tijden geen mens aan boord geweest want het zag er leeg en verlaten uit. Arnold merkte op dat dat jacht zinkend was en jawel, een paar uur later was alleen het achterdekje nog maar boven water te zien.
Hopelijk vaart er in het donker niemand op. Zo maak je steeds weer andere dingen mee en hoef je je niet te vervelen.
We hebben het plan opgepakt om naar de overkant van de straat te varen, jawel, naar Tanger in Marokko. Maar dan moet de wind naar het oosten draaien anders komen we er niet tegen op. De stromingen kunnen hier enorm oplopen en het is uitkijken geblazen. We zullen dan om 4.30 uur in de ochtend moeten vertrekken en zullen er ongeveer een uur of zeven over doen.
Of het er van komt? In de volgende flessenpost hier meer over.

Groeten van Arnold, Nicky en Coby

Augustus 2004