Feb. 2005 "Ooiegevaar"

 Februari 2005

 'Ooiegevaar'.

Vandaag is het 5 februari 2005.
Hé, we zeilen weer! Eindelijk, ook al is het maar voor even. Op naar Olhão. Vanaf Isla Cristina in
Spanje is dat ruim 30 mijl varen. We kunnen halve wind zeilen. We hebben alleen de genua opstaan. En lopen zo'n 5 knopen. Dat is op het moment hard genoeg omdat we niet te vroeg binnen moeten lopen i.v.m. de tegenstroom die behoorlijk door kan staan bij de ingang van het waddengebied. En het is te danken aan ons beschermengeltje of aan iets anders dat Arnold ineens op liet kijken en enig gevaar voelde. Op zo'n dertig meter voor ons zien we het gigantische tonijnnet liggen gemarkeerd door grote gele boeien. Een heel veld van gele ballen. We schatten dat net op een doorsnede van 1 km. 'Erreg' groot in ieder geval. Het stuurwiel snel om en Drifter door de wind gedraaid konden we het gevaar ontlopen. Het was halverwege de route dat ik Arnold vroeg over dit net maar hij wist mij te vertellen dat in de winterperiode dat net er niet zou liggen. Had hij ergens in de pilot gelezen! Foutje, foutje.. Gelukkig op tijd in kunnen grijpen, je moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als we met die snelheid erin waren gevaren.Donkere wolken pakken zich boven Oleâo samen. We zien zelfs horizontale bliksemschichten flitsen boven de bergflanken. We hadden onderweg een paar kleine regenbuien. Dat was voor het eerst sinds september 2004. De wind verandert van richting. Dit duidt op een front. We zien via de gripfiles die weerkaarten weergeeft dat er een depressie voor de kust van Portugal hangt. Zou het hier dan toch nog een natte winter worden?  

Er is inmiddels een nieuwe klussenlijst samen gesteld door Arnold. We kunnen de mouwen opstropen, tjonge, jonge! Hier in Oleâo zijn een aantal bedrijven waar we de zaken in orde hopen te kunnen maken. We zijn niet de enigen met onderhoudsproblemen. Hier aan de steiger liggen heel wat zeilschepen waaraan gewerkt wordt. Verschillende generatoren staan met ronkende motoren op de vlonders.Zij laten de zaag- en boormachines weer draaien. Overal horen we de klopgeluiden van arbeid. Ja, wij zijn ook weer de klos! Arnold is al bezig de ankerlier verwijderen om een nieuwe elektrische ankerlier te monteren. De nieuwe accu's ervoor staan al ingebouwd. Even maar niet verder kijken. Het is jammer dat Ton en Nicky nu niet hier zijn om even "mee te denken". 

Ik zag een prachtig natuurverschijnsel. We lagen achter ons anker bij Isla Christina. Tegen de middag zag ik tot mijn verbazing een grote vlucht ooievaars het luchtruim kiezen om daar met de warme opstijgende lucht steeds hoger te zweven in de thermiek. Ik kwam met tellen al snel boven de 50 en er kwamen er steeds meer bij. Een geweldig schouwspel. Het leek wel of ze de zwaartekracht aan het tarten waren met hun capriolen. Ik zag verschillende keren dat ze elkaar bijna aanraakten en koppeltjes vormden. Het deed me sterk denken aan het paraderen van mensen op de boulevards. De groepjes meisjes met hun draaiende kontjes en de slungelige jongens. "Kijk eens naar mij, heb ik geen brede borst en kan ik niet lekker hoog zweven? Kom eens, schatje, laat me je van dichtbij bekijken. Kom eens bij me vliegen, mmmm, ik heb wel zin in je! Wat een mooie vleugelslag en achterstel zie ik daar. Oei, wacht even eerst deze bocht nemen, nee, ga er niet vandoor! O, je buurvrouwtje mag er ook best wezen. He, grote jongen niet zo brutaal, ik zag haar het eerst, opzij jij of ik duw je een etage lager als je niet oppast! Zij daar, kijk daar eens even wat een lelijkerd, neem die maar. Wouw, wat een stuk daar onder mij!! Daar word ik lekker warm van! Even snelheid maken. Waar is ze nou? Snel even dalen, oei te snel, ik kan niet meer, au, getderrie oef, een paal! Kr..#*krats?#, boem **** "! " Tja, de best gebouwde schepen lijden soms schipbreuk op een kleine klip. Of; er is heel wat stuurmanschap voor nodig om tussen de klippen van de liefde door te zeilen. Op dat moment hoor ik op de radio: "When a man loves a woman". Wel heel toepasselijk!

Februari 2005

Coby