October 2004
We hebben besloten
om langzaam terug te varen naar Portugal en in het voorjaar weer Marokko aan
te doen voordat we oversteken naar de Canarische eilanden. De indrukken van dit Afrikaanse
continent waren immens en het is goed om dit eerst maar eens te laten bezinken. Het eten of drinken
is ons niet goed bekomen want alle vier hadden we last van diaree. Ik kreeg op de koop toe nog een soort van
buikgriep met behoorlijk koorts. Na vier dagen knapte ik weer iets op.
Jenny en Henk zijn inmiddels terug van Medic en varen weg van Gibraltar om te overwinteren in Griekenland. Het optrekken met elkaar was weer erg intensief maar wat heerlijk! Vier zielen met dezelfde gedachten. Reizen is ook genieten van elkaars gezelschap en samen delen maakt het onvergetelijk en waardevol. Het afscheid is deze keer pijnlijk ook omdat we weten dat het weerzien van elkaar niet mogelijk is. Onze wegen scheiden zich echt! O, ja we zullen zeker sm-essen en mailen maar dat is een mager aftreksel na alle belevenissen met elkaar.
In de Straat van Gibraltar staat een flinke bakstag wind (wind schuin van achter) en deze wakkert aan tot kracht 6-7. We moeten de genua (grote fok) innemen om de Drifter bestuurbaar te houden. Verder gaat het op het groot zeil en stagfok. Gelukkig ronden we al snel Tarifa en kunnen wat rustiger varen omdat we halve wind gaan varen en deze wat wegvalt. Later wakkert de wind weer erg aan en we halen nu ook het grootzeil binnen. Alleen op de genua zeilen we 8 knopen over de grond! De 60 mijl naar Sancti-Petri hebben we er snel op zitten. Met deze golfslag is het een gehobbel van jewelste en alles beneden in het schip wil de kasten uit. Ook al hebben we alles stormvast, we horen toch nog verschillende potten en pannen en al wat niet meer, rammelen en klapperen van jewelste. Bij de volgende kookbeurt komt er dan ook veel spontaan al naar voren vallen als ik alleen al de kastjes open schuif. Het gekke is dat we alle boeken vast achter latten hebben staan maar toch gebeurt het regelmatig dat we her en der een boek op de vreemdste plaatsen tegen komen. Het fruit en groenten liggen in een net dat opgehangen mee deint met het ritme van de golven. Later blijken er toch weer uien, appels of prei op te duiken waar wij dit niet verwachten.
Van koken komt niet veel met deze heftige schommelingen en vaak kook ik vooraf een maaltje zodat we dat alleen maar hoeven op te warmen of desnoods koud op kunnen eten. Want een hartige hap is onontbeerlijk tijdens het varen van wat langere tochten.
Het kan nog zo warm zijn maar als het hectisch wordt aan boord dragen we wel schoenen. Dit in verband met stoten of, erger, uitglijden. Slippers zijn al helemaal verboden! Soms is snelheid geboden en moet je heel vlug naar voren. Op blote voeten met een nat dek is dat geen doen en kunnen er ongelukken gebeuren.
Jenny en Henk zijn inmiddels terug van Medic en varen weg van Gibraltar om te overwinteren in Griekenland. Het optrekken met elkaar was weer erg intensief maar wat heerlijk! Vier zielen met dezelfde gedachten. Reizen is ook genieten van elkaars gezelschap en samen delen maakt het onvergetelijk en waardevol. Het afscheid is deze keer pijnlijk ook omdat we weten dat het weerzien van elkaar niet mogelijk is. Onze wegen scheiden zich echt! O, ja we zullen zeker sm-essen en mailen maar dat is een mager aftreksel na alle belevenissen met elkaar.
In de Straat van Gibraltar staat een flinke bakstag wind (wind schuin van achter) en deze wakkert aan tot kracht 6-7. We moeten de genua (grote fok) innemen om de Drifter bestuurbaar te houden. Verder gaat het op het groot zeil en stagfok. Gelukkig ronden we al snel Tarifa en kunnen wat rustiger varen omdat we halve wind gaan varen en deze wat wegvalt. Later wakkert de wind weer erg aan en we halen nu ook het grootzeil binnen. Alleen op de genua zeilen we 8 knopen over de grond! De 60 mijl naar Sancti-Petri hebben we er snel op zitten. Met deze golfslag is het een gehobbel van jewelste en alles beneden in het schip wil de kasten uit. Ook al hebben we alles stormvast, we horen toch nog verschillende potten en pannen en al wat niet meer, rammelen en klapperen van jewelste. Bij de volgende kookbeurt komt er dan ook veel spontaan al naar voren vallen als ik alleen al de kastjes open schuif. Het gekke is dat we alle boeken vast achter latten hebben staan maar toch gebeurt het regelmatig dat we her en der een boek op de vreemdste plaatsen tegen komen. Het fruit en groenten liggen in een net dat opgehangen mee deint met het ritme van de golven. Later blijken er toch weer uien, appels of prei op te duiken waar wij dit niet verwachten.
Van koken komt niet veel met deze heftige schommelingen en vaak kook ik vooraf een maaltje zodat we dat alleen maar hoeven op te warmen of desnoods koud op kunnen eten. Want een hartige hap is onontbeerlijk tijdens het varen van wat langere tochten.
Het kan nog zo warm zijn maar als het hectisch wordt aan boord dragen we wel schoenen. Dit in verband met stoten of, erger, uitglijden. Slippers zijn al helemaal verboden! Soms is snelheid geboden en moet je heel vlug naar voren. Op blote voeten met een nat dek is dat geen doen en kunnen er ongelukken gebeuren.
Sancti-Petri is een diepe baai die parallel loopt aan de oceaankust maar gescheiden door
een lange strook zand en duinen. Hierachter is het veilig liggen al horen we de zware branding van de golven
goed. Hier liggen heel wat schepen achter een moring en rechts is een haven aangelegd met steigers. Het dorp staat grotendeels leeg. Verlaten! Het meeste in de jaren 50-60 gebouwd.
De huizen en gebouwen staan er nog, alleen woont daar nauwelijks nog iemand in. Er is wel toezicht en bewaking
en s'avonds en s'nachts is de hele boel verlicht. De leegstand heeft te maken met de tonijnvangsten die in
de loop der jaren snel terug liepen. De vissers trokken weg en de verwerkingsfabriek werd gesloten. Heel veel mensen
hadden ineens geen inkomsten meer want verder was er geen werk. Ook zij trokken weg om elders aan
de slag te gaan. Er zijn wel een aantal restaurantjes en barretjes en een groot gemeenschapshuis waar het
een komen en gaan is. Je kunt hier verse oesters kopen.Ik weet niet hoe ik ze moet bereiden en rauw eten we
ze ècht niet! De meeste mensen komen met de auto om met kleine boten te vissen. Achter dit dorpje is een prachtige
kreek die met eb voor een groot gedeelte droog valt. Het is er dan ook een ware toevlucht van allerlei
vogels, zoals: witte reigers, kluten, pleviertjes, strandlopertjes, wulpen, grutto's en vele sterns. Zij strijken
daar neer om voedsel te zoeken zolang het eb is. Ik ga er naar toe met de dingy want hier liggen verschillende oude
bootjes op de zandbanken die leuk
zijn om te tekenen.
De vorige dag toen we de kreek aan het verkennen waren wipte er pardoes een grote vis de rubberboot in. Arnold schrok zo, dat hij bovenop mij sprong en wij alle twee onderin de boot boven op elkaar kwamen te liggen. Lachen! Met zijn sandaal wipte hij de vis weer het water in want hij was te glibberig om hem zo te grijpen. Maar in de consternatie vergat hij dat we de vis hadden kunnen eten. Zonde!
We wandelen langs het strand en zwemmen in de oceaan. Soms komen we iemand tegen maar de meeste tijd hebben we het hele strand voor ons zelf. Het is nog heerlijk warm weer en het water van de oceaan is verrukkelijk om in te zwemmen. Soms snap je niet dat het seizoen al voorbij is en je geen mens meer ziet.
Te snel varen we naar Chipiona en liggen daar in de haven om schoon schip te maken en te kunnen wassen met de wasmachine want daar hebben we weer stroom en water. Chipiona is een leuk klein stadje met een prachtige boulevard. Ook hier is weer door dezelfde maatschappij (Junta d'Andaluzia) een haven aangelegd die er erg netjes uit ziet maar waar weinig te beleven valt en onpersoonlijk aandoet. Het is ook hier weer doods en weinig leven. Het was in Barbate waar men ook prachtige materialen had gebruikt voor de aanleg van een nieuwe haven langs het
water. Zowel de relingen, staanders, moeren en schroeven waren van roestvrij staal. Alleen de helft hiervan was al gestolen en er ontbraken hele tussenstukken. De moeren en schroeven ontbraken en de relingen hingen er maar zielig bij.Ik vroeg me dan ook af hoe lang het zou duren voordat dat ook in Chipiona zou gebeuren.
We hebben hier een boodschappenwagen gekocht. Jawel, we voelen ons opgelaten als we er mee rijden omdat je alleen ouderen hiermee ziet lopen. Maar zij hebben geblokte en wij een hele mooie effen!!! En er gaat vèèl in! Want je staat versteld van datgene wij allemaal aan voedsel verstouwen. We moeten vaak een heel eind lopen naar de supermarkten en met rugtassen, plastic tassen, steekwagentje, alles aaneen gebonden was dat een heel gedoe. Nu is het een klusje van een cent en hup de hele boel rijdt achter je aan. Het zou ook wel praktisch zijn met een ingebouwd motortje.....
Van Chipiona naar Mazagon gezeild met rif in het zeil. We zijn hier de haven in gedoken omdat weersvoorspellingen voor de komende nacht windkracht 8 gaven. Zo slapen we wat rustiger! Mazargon is een weinig aantrekkelijk plaatsje en ook hier is de haven weer groots opgezet. We krijgen ook hier weer voor iedere dag officiële papieren met de nodige stempels. Heel correct allemaal maar wat een hoop werk.
Had ik het eerder over flinke wind in de Staat van Gibraltar? Nu dat stelde bijna niets voor als we dit vergelijken met de volgende trip van Mazargon naar de rio Guadiana. We vertrekken in de middag omdat we anders met laag water zouden aankomen en het te ondiep zou zijn in de monding van de rivier. De weersvoorspelling is westenwind kracht 4 werd maar wordt al snel 6-7 en dan bijna pal tegen. Met een overtrekkende bui nog iets meer. Dat betekent dus scherp aan de wind hakken tegen de golven in. We krijgen de ene golf na de andere over het dek van de Drifter. Het zoute zeewater perst zich af en toe onder de buiskap door naar binnen en al gauw zitten we
enigszins koud en verkleumd onze tijd uit te zitten. Ellende! We duiken op en onder de golven. Grote witte kammen op de golven en het stuift ons om de oren. In het donker wordt het er niet beter op en we moeten flink wat kruisen om op koers te blijven. Van armoede gaan we maar zingen, maar we komen erachter dat zonder de begeleiding van medezangers wij af en toe toch wel erg vals zingen. Hoe snel je de teksten van verschillende liedjes bent vergeten is onvoorstelbaar! Toch meer oefenen?! De verlichte boeien liggen op een andere plaats en hebben andere lichtkarakters dan aangegeven. Dus even goed zoeken en uitkijken. Gelukkig zwakt de wind wat af en wordt het bij het opvaren van de rivier wat rustiger en daarmee overzichtelijker. Het is inmiddels bijna middernacht.
Om 24 uur liggen we op de rivier achter ons anker. Vermoeid maar toch ook heel tevreden want ook daar doen we het voor, een lekkere borrel die zo heerlijk warm langs de slokdarm naar binnen glijdt. De volgende ochtend vroeg is de wind helemaal op en varen we op ons gemakje de rivier op. Het is er heerlijk stil en rustig en we zien weer heel wat vogels. Weer de oude vertrouwde ooievaars en witte reigers. We gaan met de stroom mee de rivier op en al snel vergezellen ons vier andere zeilboten en in konvooi varen we in een kalm gangetje verder de rivier op. Vijf uur later
liggen we in de rivier voor anker tegenover het dorpje Alcoutim in Portugal en het dorpje Sanlucar de Guadiana in Spanje. In Portugal is het een uur later dan in Spanje, dus daar moeten we weer rekening mee gaan houden.
De klokken van beide dorpjes luiden na elkaar en geven een ander tijdsschema aan. In de rivier liggen veel zeilschepen voor anker. Het is er drukker dan afgelopen juni en juli. Veel Duitsers en Engelsen. We liggen dus weer op de rivier die in juli met de komst van Ardi en Hans hebben verlaten. Het voelt als een beetje thuis komen al voel ik me snel opgesloten zo tussen die bergen. Eens kijken hoe het deze keer bevalt. Het is gelukkig niet meer zo warm als de laatste keer. Toen heerste er een hittegolf en waren de bergen aan het branden. We zullen zien!
zijn om te tekenen.
De vorige dag toen we de kreek aan het verkennen waren wipte er pardoes een grote vis de rubberboot in. Arnold schrok zo, dat hij bovenop mij sprong en wij alle twee onderin de boot boven op elkaar kwamen te liggen. Lachen! Met zijn sandaal wipte hij de vis weer het water in want hij was te glibberig om hem zo te grijpen. Maar in de consternatie vergat hij dat we de vis hadden kunnen eten. Zonde!
We wandelen langs het strand en zwemmen in de oceaan. Soms komen we iemand tegen maar de meeste tijd hebben we het hele strand voor ons zelf. Het is nog heerlijk warm weer en het water van de oceaan is verrukkelijk om in te zwemmen. Soms snap je niet dat het seizoen al voorbij is en je geen mens meer ziet.
Te snel varen we naar Chipiona en liggen daar in de haven om schoon schip te maken en te kunnen wassen met de wasmachine want daar hebben we weer stroom en water. Chipiona is een leuk klein stadje met een prachtige boulevard. Ook hier is weer door dezelfde maatschappij (Junta d'Andaluzia) een haven aangelegd die er erg netjes uit ziet maar waar weinig te beleven valt en onpersoonlijk aandoet. Het is ook hier weer doods en weinig leven. Het was in Barbate waar men ook prachtige materialen had gebruikt voor de aanleg van een nieuwe haven langs het
water. Zowel de relingen, staanders, moeren en schroeven waren van roestvrij staal. Alleen de helft hiervan was al gestolen en er ontbraken hele tussenstukken. De moeren en schroeven ontbraken en de relingen hingen er maar zielig bij.Ik vroeg me dan ook af hoe lang het zou duren voordat dat ook in Chipiona zou gebeuren.
We hebben hier een boodschappenwagen gekocht. Jawel, we voelen ons opgelaten als we er mee rijden omdat je alleen ouderen hiermee ziet lopen. Maar zij hebben geblokte en wij een hele mooie effen!!! En er gaat vèèl in! Want je staat versteld van datgene wij allemaal aan voedsel verstouwen. We moeten vaak een heel eind lopen naar de supermarkten en met rugtassen, plastic tassen, steekwagentje, alles aaneen gebonden was dat een heel gedoe. Nu is het een klusje van een cent en hup de hele boel rijdt achter je aan. Het zou ook wel praktisch zijn met een ingebouwd motortje.....
Van Chipiona naar Mazagon gezeild met rif in het zeil. We zijn hier de haven in gedoken omdat weersvoorspellingen voor de komende nacht windkracht 8 gaven. Zo slapen we wat rustiger! Mazargon is een weinig aantrekkelijk plaatsje en ook hier is de haven weer groots opgezet. We krijgen ook hier weer voor iedere dag officiële papieren met de nodige stempels. Heel correct allemaal maar wat een hoop werk.
Had ik het eerder over flinke wind in de Staat van Gibraltar? Nu dat stelde bijna niets voor als we dit vergelijken met de volgende trip van Mazargon naar de rio Guadiana. We vertrekken in de middag omdat we anders met laag water zouden aankomen en het te ondiep zou zijn in de monding van de rivier. De weersvoorspelling is westenwind kracht 4 werd maar wordt al snel 6-7 en dan bijna pal tegen. Met een overtrekkende bui nog iets meer. Dat betekent dus scherp aan de wind hakken tegen de golven in. We krijgen de ene golf na de andere over het dek van de Drifter. Het zoute zeewater perst zich af en toe onder de buiskap door naar binnen en al gauw zitten we
enigszins koud en verkleumd onze tijd uit te zitten. Ellende! We duiken op en onder de golven. Grote witte kammen op de golven en het stuift ons om de oren. In het donker wordt het er niet beter op en we moeten flink wat kruisen om op koers te blijven. Van armoede gaan we maar zingen, maar we komen erachter dat zonder de begeleiding van medezangers wij af en toe toch wel erg vals zingen. Hoe snel je de teksten van verschillende liedjes bent vergeten is onvoorstelbaar! Toch meer oefenen?! De verlichte boeien liggen op een andere plaats en hebben andere lichtkarakters dan aangegeven. Dus even goed zoeken en uitkijken. Gelukkig zwakt de wind wat af en wordt het bij het opvaren van de rivier wat rustiger en daarmee overzichtelijker. Het is inmiddels bijna middernacht.
Om 24 uur liggen we op de rivier achter ons anker. Vermoeid maar toch ook heel tevreden want ook daar doen we het voor, een lekkere borrel die zo heerlijk warm langs de slokdarm naar binnen glijdt. De volgende ochtend vroeg is de wind helemaal op en varen we op ons gemakje de rivier op. Het is er heerlijk stil en rustig en we zien weer heel wat vogels. Weer de oude vertrouwde ooievaars en witte reigers. We gaan met de stroom mee de rivier op en al snel vergezellen ons vier andere zeilboten en in konvooi varen we in een kalm gangetje verder de rivier op. Vijf uur later
liggen we in de rivier voor anker tegenover het dorpje Alcoutim in Portugal en het dorpje Sanlucar de Guadiana in Spanje. In Portugal is het een uur later dan in Spanje, dus daar moeten we weer rekening mee gaan houden.
De klokken van beide dorpjes luiden na elkaar en geven een ander tijdsschema aan. In de rivier liggen veel zeilschepen voor anker. Het is er drukker dan afgelopen juni en juli. Veel Duitsers en Engelsen. We liggen dus weer op de rivier die in juli met de komst van Ardi en Hans hebben verlaten. Het voelt als een beetje thuis komen al voel ik me snel opgesloten zo tussen die bergen. Eens kijken hoe het deze keer bevalt. Het is gelukkig niet meer zo warm als de laatste keer. Toen heerste er een hittegolf en waren de bergen aan het branden. We zullen zien!
Alcoutim, 13 oktober
2004
Coby en Arnold
Coby en Arnold
Geen opmerkingen:
Een reactie posten