Februari 2004
Veel te doen....
Van
een collega
op mijn werk kreeg ik onlangs de vraag wat je allemaal meer kunt doen
aan boord
dan alleen maar zonnen, uitrusten en niets doen. Interessant is het om
te stellen dat wij en
ook ik dus het redelijk druk krijgen en het niet alleen mijn man is
die achter het stuur staat van het schip. Wat te
denken b.v. van om de beurt Het is vandaag nog ongeveer 3 maanden voor
ons vertrek naar warmere streken. En vandaag
navigeren, route uitzetten, berekeningen maken, want het is zeker geen
asfaltweg met verkeersborden op zee
die ons de weg wijzen naar het beoogde doel dat wij voor ogen hebben.
We hebben ons voorgenomen om iedere dag het dek na te lopen op zaken die
aan
slijtage onderhevig zijn, want zon wind en zout water kunnen heel wat
schade teweeg brengen aan het beslag en zeilen.
Het eten is iedere dag weer een hoogtepunt aan boord en ik hoop dat
brood bakken op een wiebelend en hellend
schip een beetje gaat lukken in oven
of snelkookpan. Ik vind het in het dagelijks leven soms al een probleem om een menu samen te stellen laat staan aan boord met de beperkingen aan vlees en verse groenten. Aan boord is geen diepvriezer, maar wel een koelkast en koeling, dus ik zal alles uit de kast moeten halen om er steeds weer iets leuks van te maken. Inmaken en misschien pekelen hou ik in mijn achterhoofd. In de Zeilen, een maandblad voor zeilend Nederland, kom ik een artikel tegen met vers gevangen visgerechten. Heerlijk maar volgens mij iets te ingewikkeld om er gebruik van te maken. Ik verdenk de schrijver van het artikel ervan dat hij het schrijven belangrijker vindt dan b.v. iedere dag weer opnieuw te koken aan boord . O, ja ik wil heel graag vis vangen en deze fileren, schoonmaken, bakken, koken, drogen, inmaken etc. Maar het liefst heb ik de vis kant-en-klaar op mijn bordje met een heerlijk sausje en stukje citroen.
Nee, nu moet ik me bezig gaan houden met de vislijnen, haken en nepaas. En dan praat ik nog niet over de vis binnenhalen, de kop inslaan en het verwijderen van de ingewanden, handschoenen voor eventuele scherpe delen, bloed en een schip dat zich niet eventjes voor mijn plezier stillegt. Het boek van Hans Middelbeek, de jachtkombuis is dan ook onmisbaar. Daarnaast heb ik informatie van andere (veelal vrouwelijke) zeilers die me hierin een handje kunnen helpen
zodat we niet geneigd zijn om alle prachtige kookboeken op te eten die onmisbaar zijn aan boord.
Het is leuk om te zien dat Arnold (mijn man) en ik ons met zoveel verschillende dingen bezig houden en dat op een paar verschillende vierkante meters. Hij met alles wat techniek heet en ik, ja ik met de dagelijkse gang van zaken zoals het huishouden, koken, bakken, poetsen, wassen, zeilen repareren, vlaggen schilderen, nieuwsbrieven schrijven, navigeren, wachten lopen en vrouw zijn. Ja, het lijkt wel of de strijd van de emancipatie aan mij voorbij is gegaan aan boord. Wij varen zo’n 20 jaar en zijn er dan ook achter gekomen dat het afbakenen van taken bij ons heel goed werkt in plaats van steeds onuitgesproken verwachtingen die je niet na kunt komen of waar ondanks goede bedoelingen niets van terecht komt.
Ik vind het spannend, om te gaan. We zijn eigenlijk al een hele tijd vertrokken en weg, geestelijk varen we al op de Middellandse zee, en verder de oceaan over naar de Caribien, Brazilië, Australië en New- Zealand. We hebben al afscheid genomen van ons dagelijks leven en kunnen alleen maar vooruit kijken. Heerlijk en spannend tegelijk. Ik vind het heerlijk om nu voorlopig onze (!) laatste sneeuwbui te hebben mee gemaakt. De koude en natte winter gedag te zeggen. Een gek gevoel om onze lijst van werkzaamheden af te werken en te weten dat deze nooit afkomt en we zeker niet klaar zijn als we wegvaren van Nederland en voorlopig niet van plan zijn om terug te keren.
Heel verdrietig is het voor onze zoon die ons nu al mist en het gevoel heeft ons als ouders kwijt te raken. Hij is al volwassen en woont met een heel lief meisje samen maar leeftijd zegt niets van het gemis dat hij voelt. De vrienden, familieleden, kennissen, in welk stukje van onze gedachten blijven zij voor ons achter en hoe lang duurt het voor wij ze terug zien. Het dagelijkse werk, warme en lieve collega’s, de vastigheid die we opgeven om een onzekere toekomst tegemoet te gaan? Een antwoord hierop? Nee, laten we het er maar ophouden dat wij een droom van ons gaan waarmaken en de beslissing om te gaan hebben genomen. We waren heel bang dat we tot die groep mensen gingen horen die het over een droom hebben en er nooit toe komen om deze te verwezenlijken. Wij niet!
Tilburg 6 februari ’04
Coby en Arnold
of snelkookpan. Ik vind het in het dagelijks leven soms al een probleem om een menu samen te stellen laat staan aan boord met de beperkingen aan vlees en verse groenten. Aan boord is geen diepvriezer, maar wel een koelkast en koeling, dus ik zal alles uit de kast moeten halen om er steeds weer iets leuks van te maken. Inmaken en misschien pekelen hou ik in mijn achterhoofd. In de Zeilen, een maandblad voor zeilend Nederland, kom ik een artikel tegen met vers gevangen visgerechten. Heerlijk maar volgens mij iets te ingewikkeld om er gebruik van te maken. Ik verdenk de schrijver van het artikel ervan dat hij het schrijven belangrijker vindt dan b.v. iedere dag weer opnieuw te koken aan boord . O, ja ik wil heel graag vis vangen en deze fileren, schoonmaken, bakken, koken, drogen, inmaken etc. Maar het liefst heb ik de vis kant-en-klaar op mijn bordje met een heerlijk sausje en stukje citroen.
Nee, nu moet ik me bezig gaan houden met de vislijnen, haken en nepaas. En dan praat ik nog niet over de vis binnenhalen, de kop inslaan en het verwijderen van de ingewanden, handschoenen voor eventuele scherpe delen, bloed en een schip dat zich niet eventjes voor mijn plezier stillegt. Het boek van Hans Middelbeek, de jachtkombuis is dan ook onmisbaar. Daarnaast heb ik informatie van andere (veelal vrouwelijke) zeilers die me hierin een handje kunnen helpen
zodat we niet geneigd zijn om alle prachtige kookboeken op te eten die onmisbaar zijn aan boord.
Het is leuk om te zien dat Arnold (mijn man) en ik ons met zoveel verschillende dingen bezig houden en dat op een paar verschillende vierkante meters. Hij met alles wat techniek heet en ik, ja ik met de dagelijkse gang van zaken zoals het huishouden, koken, bakken, poetsen, wassen, zeilen repareren, vlaggen schilderen, nieuwsbrieven schrijven, navigeren, wachten lopen en vrouw zijn. Ja, het lijkt wel of de strijd van de emancipatie aan mij voorbij is gegaan aan boord. Wij varen zo’n 20 jaar en zijn er dan ook achter gekomen dat het afbakenen van taken bij ons heel goed werkt in plaats van steeds onuitgesproken verwachtingen die je niet na kunt komen of waar ondanks goede bedoelingen niets van terecht komt.
Ik vind het spannend, om te gaan. We zijn eigenlijk al een hele tijd vertrokken en weg, geestelijk varen we al op de Middellandse zee, en verder de oceaan over naar de Caribien, Brazilië, Australië en New- Zealand. We hebben al afscheid genomen van ons dagelijks leven en kunnen alleen maar vooruit kijken. Heerlijk en spannend tegelijk. Ik vind het heerlijk om nu voorlopig onze (!) laatste sneeuwbui te hebben mee gemaakt. De koude en natte winter gedag te zeggen. Een gek gevoel om onze lijst van werkzaamheden af te werken en te weten dat deze nooit afkomt en we zeker niet klaar zijn als we wegvaren van Nederland en voorlopig niet van plan zijn om terug te keren.
Heel verdrietig is het voor onze zoon die ons nu al mist en het gevoel heeft ons als ouders kwijt te raken. Hij is al volwassen en woont met een heel lief meisje samen maar leeftijd zegt niets van het gemis dat hij voelt. De vrienden, familieleden, kennissen, in welk stukje van onze gedachten blijven zij voor ons achter en hoe lang duurt het voor wij ze terug zien. Het dagelijkse werk, warme en lieve collega’s, de vastigheid die we opgeven om een onzekere toekomst tegemoet te gaan? Een antwoord hierop? Nee, laten we het er maar ophouden dat wij een droom van ons gaan waarmaken en de beslissing om te gaan hebben genomen. We waren heel bang dat we tot die groep mensen gingen horen die het over een droom hebben en er nooit toe komen om deze te verwezenlijken. Wij niet!
Tilburg 6 februari ’04
Coby en Arnold
Geen opmerkingen:
Een reactie posten