Juni 2005 Hallo medereizigers via de e-mail

 Juni 2005

 

Hallo medereizigers via de e-mail

 Wij zijn aan de tweede fase begonnen van onze wereldreis. Tenminste zo voelt dat wel na een lange tijd in Portugal te hebben door gebracht. Het laatste stadje, Alvor beviel ons wel. In eerste instantie wel eventjes wennen aan de toeristenstroom daar. Iedere dag weer opnieuw veel Engelsen maar toch ook nog genoeg Portugezen om van te genieten. Alle familie weer van boord gegooid. Blijft leuk maar een gezegde is "bezoek en vis blijven maar een korte tijd goed want anders gaat het stinken"! Ardi en Hans konden er niet genoeg van krijgen. Waren al voor de tweede keer aan boord en hebben besloten om volgend jaar maar weer naar de Algarve te komen ook al zijn wij er dan niet om hun vakantie te vervolmaken! Waar zijn wíj dan? 

Eerst even onze blik werpen op de oversteek naar Madeira. Het is 15 juni, woensdagmorgen en wij vertrekken naar Madeira. Zo'n 450 mijl voor de boeg. Dat zal ongeveer 4 dagen doorvaren zijn mits de wind ons niet in de steek laat. De vooruitzichten zijn goed. Er wordt de komende dagen noordenwind verwacht, kracht 4 á 5. Zo'n eerste dag en nacht zitten we nog niet in ons ritme en als dan zeeziekte er nog eens bijkomt is dat erg vermoeiend. Ook Arnold ontkomt er deze keer niet aan. Ondanks dat lopen we toch beide onze wachten. Na de aflossing is het een weldaad om te kunnen liggen en te slapen als dat lukt! We vertellen in het kort wat we gezien en gedaan hebben en duiken na wat gr..gr.. in bed. Ik heb eens ooit in een ander verslag gelezen dat we elkaar op die manier ook niet op de zenuwen werken. Je weet te voren dat je een tijd moet uitzitten en soms is het niet leuk. Het is dan voor geen van beide leuk en heeft het ook geen zin de ander te zieken want die zit in dezelfde situatie. Nu wil ik dat nog wel eens vergeten en van me af chagrijnen, vooral als ik zeeziek ben. Ik moet die tekst maar eens terug zoeken en duidelijk waarneembaar ophangen. Afijn we komen er wel door. 

De zon laat zich niet meer zien en de halve maan 's nacht laat het ook afweten. Al met al druilerige dagen en koude nachten. Het is een wat saaie tocht aan het worden. Drifter stuift er wel vandoor en daar valt ook wat voor te zeggen. Vanaf het moment dat we de goede wind oppikten heeft het noord 5 en 6 gewaaid. We hebben een tweede reef in het grootzeil gestoken omdat dat wat kalmer vaart. Ook de genua wordt ingenomen.Voor de niet ingewijden onder ons betekend dat we een deel van het grootzeil innemen zodat het kleiner wordt. Het grote voorzeil is opgerold. De kotterfok staat nog bij. Hoe verder je van de kust afvaart, hoe minder leven je ziet. Tot nu toe hebben we geen gezelschap van dolfijnen en we missen ze dan ook. De derde dag komt er een alpengierzwaluw aan boord om even uit te rusten. Deze komen nooit op de grond en vliegen zeer snel, tot 250 km per uur (opgezocht in boek). Hij of zij voelt zich kennelijk niet thuis aan boord en houdt het voor gezien.

 De derde dag wordt de wind iets minder en krijgen we hem meer schuin van achteren. Dat heet bakstag-wind. Het tweede reef gaat eruit. Het nadeel hiervan is dat het rollen van de boot erger wordt naarmate de wind afneemt. Binnen staat dan ook alles achter deurtjes, kastjes en latten te klapperen en te rollen. Het is een kakofonie van geluiden. In de kombuis heb ik een net hangen en een tweede in onze toiletruimte. Daar ligt het fruit en de groenten in. De aardbeien was ik vergeten en zij zijn gaan rollen in dat net. Niets meer van over. Tenminste, Arnold kan er weinig van terug vinden behalve nog enkele verschrompelde kroontjes. Wel is alles in de omgeving rood gekleurd zo ook de knoflook die erbij lag. Waarom ik die bij elkaar heb gelegd is me nog steeds onduidelijk. Heeft de knoflook misschien de aardbeien opgegeten? Of het moet zijn dat zij in alle commotie en hectiek elkaar opzoeken en troost weten te geven. Het blijft me bezig houden. Maar goed, ik ben ziek en kom voorlopig niet beneden. Heb er dan ook geen last van! 

Arnold heeft zonder na te denken onze toiletruimte open getrokken en een blik geworpen naar de toestand van al de andere bederfelijke waar die daar hangt in een net. Had hij niet moeten doen. Ik had namelijk op de markt in Alvor heerlijke zachte perziken gekocht. Een hele kilo. De eerste twee dagen hebben wij nauwelijks kunnen eten en voedsel in de vorm van fruit dan ook helemaal vergeten. Jullie raden het al..Je kunt je geen voorstelling maken van de fruitige ravage daar in die kleine ruimte. Alles maar dan ook alles zat onder de bruine drek en velletjes en wat al niet meer. Muren, plafond, vloer, wasbak en toilet waren onherkenbaar veranderd. In het net waren alleen nog maar de pitten te vinden...De dagen dat we aan het varen waren heb ik het niet kunnen en willen zien. Ik kan het niet schoonmaken onderweg want ik heb het zo al moeilijk genoeg. De deur goed dichthouden en maar hopen dat we geen bezoek krijgen van b.v. de douane. Die zou wel eens gekke vragen kunnen stellen! Gelukkig hebben we nog een tweede toilet aan boord. 

Voor we vertrokken heb ik kippenbilletjes gebraden en drie dozen met nasi gemaakt. In de koeling blijft dat gelukkig een langere tijd goed. Alle dagen alleen maar water vult ook niet echt en door het rollen van het schip kun je ook niet altijd een culinair hoogstandje op tafel zetten. Een eenvoudige schotel bereiden is vaak al onmogelijk. Arnold kon de tweede dag al weer eten en genoot van die kippenpootjes. De derde dag voelde ik me een stuk beter en met nog een nacht en dag te gaan konden we weer een beetje normaal eten. De verhalen van anderen kloppen echt wel dat de maaltijden aan boord bij een overtocht wel heel belangrijk zijn.

Dag vier konden we steeds meer genieten van de overtocht en kwamen we echt in ons ritme. Je went aan alle ongemakken en je lichaam past zich wonderwel aan het schommelen en de vaak ongemakkelijke houding aan. Eindelijk zien we land. Spitse toppen, kleine en hoge bergen wat verspreid liggend. Porto Santo, een van de eilanden van de Madeira-groep. Het duurt uiteindelijk nog 6 uur voor we achter ons anker liggen, dicht bij de haven. Wat is het toch fijn om aan te komen. Heel gek, in een inham net voor het strand je anker uit te gooien met achter je de grote oceaan. Er staat hier flink wat deining maar daar hebben we nu weinig last van. Ik dek nog even de tafel ook al is het inmiddels 23.00 uur. We eten met smaak de laatste kippenbilletjes op gecombineerd met een boterhammetje kaas. Heerlijk! Gauw nog even een telefoontje naar Stephan en Moon. Oei, het is in Nederland een uur later dan hier. Dan maar een es-em-esje! Goed aangekomen, alles wel! Slapen is het enige we nog kunnen bedenken en wij vallen alle twee in een soort vreemde diepe coma maar zijn de andere dag wel weer op en uitgerust. Eerst weer eens een flinke klus klaren want de ankerlijn in de ankerbak zit in elkaar gedraaid en moet eerst ontward worden. Het is gelukkig maar zo'n 50 meter want de andere 40 ligt al in het water. Oei, daar gaat de zoveelste schroevendraaier over boord. Dit was onze grootste. Zo komen we natuurlijk wel heel erg slecht in het gereedschap te zitten. Daarna het vuil en aangekoekt zout schoonmaken.
Ik ga dan ook snel aan de slag om met het afwaswater nog de kuip en de rest schoon te maken. Zuinig zijn met water is onze eerste verdienste, dus vandaar. Daarna is het bed aan de beurt. Heerlijk weer een schoon nestje te hebben. De vuile was in de toiletruimte. O, mijn God..ik was vergeten dat... De weeïge lucht komt me tegemoet en bij het zien van die puinhoop slaat me de schrik om het lijf. Wederom gooi ik de boel dicht na eerst het raampje open te hebben gegooid.
Wel met een knijper op mijn neus! Morgen is er weer een dag. Eerst een paar e-mails versturen.
Die middag komt er een Duits stel aan boord om ons te verwittigen dat de ankerplaats ons 46 euro per dag gaat kosten. Zoiets belachelijks hebben we niet eerder gehoord. We wachten wel af. We hebben echt geen zin om meteen weer uit te varen. De volgende morgen willen we wel vertrekken maar de harde wind en regen laten dat niet toe. Even later komt er een rubberboot langszij met een havenwacht die ons meedeelt dat we in moeten klaren en in de haven kunnen liggen. Daar is het goedkoper. Op onze beurt vragen wij wat wij hier dan wel moeten betalen. Dat weet hij ons niet te vertellen zegt hij. Wij zeggen hem dat natuurlijk wel te weten maar hij houdt zich liever van den domme. De stoppen slaan bij ons door en we weigeren ons in te klaren. Wij zijn al die tijd aan boord gebleven en zijn zeker nu helemaal niet meer van plan om naar de haven of op de kant te gaan. Wij zeggen door te varen naar Madeira. Maar nee, wij zijn volgens hem en de wet verplicht om eerst in te klaren. En hij vertelt ons dat in Madeira de zelfde prijzen gelden voor het ankeren.
Welke prijzen? Het is puur mensen dwingen om in de haven te gaan liggen en daar veel geld voor te betalen. Zo ongastvrij zijn we nog nergens bejegend. Ze mogen best iets voor het ankeren vragen. Als het redelijk is, is daar nog iets voor te zeggen maar dit soort van exorbitante prijzen slaat werkelijk alles. Onze stemming daalt dan ook naar het nulpunt en het weer maakt het er zeker niet beter op. Alles grijs en grauw. Donkere wolken pakken zich boven onze hoofden samen en de wind giert door het want. Hevig verontwaardigd halen we het anker op en vertrekken naar Madeira
in de hoop dat het daar anders is voor de jachtjes. Het liefst zouden we dit verhaal aan iedere zeiler onderweg naar Porto Santo willen meedelen via het blad Zeilen, de Waterkampioen, Trans-Ocean en het consulaat of ambassade. Ga daar niet naar toe! Boycot dat eiland!

Wij vertrekken om half 12 onder protest naar Madeira. Weer geen dolfijn te zien. Wel wat stormvogels die net over de golven scheren. Verder geen andere schepen behalve een vissersboot. Nog even bezorgd geweest of het de Guardia fiscal niet was om ons aan de ketting te leggen. Ja, je weet maar nooit. Dat zijn geen lieverdjes hier. Ik ben aan het voorlezen uit de pilot als er ineens voor ons langs een zeilschip scheert. Schrikken dus..Totaal niet gezien omdat we niet opletten. Als hij niet had..opgelet dan.. Omdat het weer zo grauw en grijs is en wij niet rechtstreeks kunnen aansturen op Madeira varen we er bijna aan voorbij. Op onze peiling staat nog 6 mijl te gaan en we zien het niet liggen. We varen op de andere boeg en jawel daar ligt het eiland Madeira..Toch teveel naar rechts gekeken? Het is ook moeilijk te zien in dit slechte weer.
Dichterbij gekomen zien we de rotsen bij de punt waar we omheen moeten. Toch weer steeds spannend. Het eiland wordt groter en de begroeide groene bergen en dalen strekken zich voor ons uit. Prachtige hoge klippen zijn hier te zien. Nors en ruw gericht naar de grauwe hemel. Een goede ankerplek te vinden aan de voet van deze klippen is moeilijk. Er moet er wel een zijn volgens de pilot. We varen maar liever door naar Machico. Daar is een haventje en mogelijkheid om te ankeren. We moeten morgen wel weer door naar Funchal omdat we in Machico niet kunnen inklaren.

Er is daar een nieuwe bar of disco gebouwd aan de kade en de muziek dreunt er naar buiten. Er is bijna geen plaats om te ankeren, maar we moeten wel omdat er aan de steiger en kade helemaal geen plaats voor ons is. We laten gewoon ons anker ploffen in het zand, eten, rusten uit en gaan naar bed na ons laatste kopje koffie. De deining die in de haven komt doet mij denken aan de schoot van moeder aarde. Heerlijk zwellend en pulserend, omhoog en omlaag, van links naar recht wiegen we in slaap.

Goedemorgen lieve mensen. Niets is zo louterend als een goede nachtrust om dan weer verder te trekken. Het is maar 10 mijl naar Funchal. Geen zeilen want de wind is op! De oceaan is voor de afwisseling zo glad als een pas geschoren baard, maar daar hebben wij beiden geen verstand van. Het is prachtig zonnig weer geworden en langs deze ruwe kust varen is weer een heel andere ervaring dan langs de Algarve. Hoge bergen en klippen en de bebouwing langs alle hellingen wisselen elkaar in snel tempo af. Hier weet men wat van bruggen bouwen. Alle hellingen worden op die manier met elkaar verbonden. We varen langs het vliegveld en dan op de hoek boven op de hoogste klif zien we een groot Heilig Hart beeld met gestrekte armen. Imposant, dat wel. Ik dacht dat alleen in Brazilië te zien maar dit is al de tweede maal dat we zo'n beeld zien.
Eerder in Lissabon ook al. En dan ligt daar Funchal, een grote stad aan de voet van de bergen. Prachtig! Er liggen een aantal andere schepen maar er is gelukkig nog plek voor ons om het anker te laten vallen. Dat wil wel eens anders zijn, heb ik gelezen. Ook is er niet altijd plek in de jachthaven en dan ben je genoodzaakt om verder door te varen of om te keren.
Gaan eerst naar de haven om in te klaren.Wat een vriendelijkheid hier, we worden er helemaal warm van. Heel wat anders dan op Porto Santo. Op de lange kademuur zien we ontelbare tekeningen geschilderd van eerder bezoekende jachten. Misschien ga ik de Nederlandse schilderingen eruit halen en fotograferen. Wordt weer een nieuwe pagina op onze site net als de bolders. De eerste bolders hier heb ik alweer gefotografeerd.

In de marina krijgen we de sleutels om gratis gebruik te maken van de douches. De rubberboot kunnen we zonder zorg aan de steigers in de haven achter laten. En betalen..? Nee hoor, niet als je hier achter je anker ligt! We hebben hier de tijd om rond te kijken en zijn van plan om dat ook per brommer of scootertje te doen. Lijkt ons veel leuker dan een bus, auto of fiets.
Foto's volgen nog wel. Na deze mail moet ik echt de toiletruimte schoon gaan maken. Langer uitstellen kan echt niet meer.

Marietta en Paul zijn met hun boot onderweg naar ons toe en als het goed is kunnen we ze over een dag of zeven hier verwachten. Spannend hoor. Voor hen nog een hele oversteek te gaan vanuit Lissabon. Wij wensen hun een goede tocht toe. Eind juli komen Ton en Nicky van Zon aan boord om met ons de oversteek te maken naar de Canarische eilanden. Maar dat wordt weer een andere flessenpost. Wij wensen iedereen in het thuisland en andere varenden een heel fijne
vakantie toe en tot mails!

Juni 2005

Arnold en Coby