Mrt. 2005 Kletsen? Hoezo...?

 Maart 2005

 Kletsen? Hoezo..?

Of je nu aan de steiger ligt in Alcoutim, Sanlucar, Villa-Real of Olhão, niets is zo nieuwsrijk en tot ieders verbeelding invoelbaar als het zeilerswereldje onderling. Laat ik het proberen te verduidelijken. We horen regelmatig: 'Ken je die? Die en die van die boot? Nou, ik heb gehoord
dat.. De verhalen en roddels komen dan los. Zit ik lekker in het zonnetje in de kuip komt er een bekende langs lopen en ook hij begint een praatje dat al gauw overgaat in nieuwtjes en wetens-
waardigheden van andere steigerbewoners. ''Nou das wat zeg! Heb je het al gehoord? Zij heeft iets met die van het houten bootje of met elkaar gehad en die is er vandoor met die van die en zij van dat Nederlands schip heeft nog steeds iets met die ander maar hem kan dat niet schelen zolang zij maar terug komt. En die hebben het met elkaar gedaan en die ander weet er iets meer van of heeft ze betrapt en verteld nu aan alleman dat... En die is het er niet mee eens en zij hebben met elkaar een hartig woordje gewisseld waar klappen zijn gevallen. En die is er met een
28 jarige knappe jonge vrouw vandoor, volgens mij een Venezolaanse. Zij zit nu alleen op die boot
maar had iets met een neger waar haar ex weer achter kwam. En die, die hadden laatst een barbecue waar ze elkaar weer zagen en je kent het hé, een glaasje teveel op en heel de vuile was ligt op straat. Van die weet ik niet wat hij doet nu zij daar is terwijl die ander weg is gegaan na 30 jaar. Daar zijn natuurlijk de poppen aan het dansen. O, ja en die is weggegaan bij die. Hij zit nu alleen maar gaat iedere dag naar het internetcafé om te zoeken naar een ander want hij zegt niet zonder te kunnen. Wat een beest, hé? Hij had weer iets aan de hand met die van dat blauwe zeiljacht. Tja, het fijne weet ik er niet van want ik bemoei me nergens mee maar je vangt soms iets op, toch? Nou, ik ga er maar eens vandoor dat vrouwtje helpen zij heeft iets aan haar motortje en ik heb beloofd en naar te kijken. Niet dat ik iets met haar heb, wil ik wel even verduidelijken. Het is maar dat je het weet! Ja, je weet hoe het hier gaat aan de steiger.Er wordt zoveel gekletst en iedereen weet wel wat van elkaar te zeggen en geloof mij nou maar, zij zijn zo nieuwsgierig als de pest naar het hoe en wat bij ieder. Niemand is veilig. Ik zou als ik jou was je man maar eens goed in de gaten houden, want je weet nooit... Trouwens, zag ik je gisteren niet in het stadje op het terras zitten met...?"
Hij zuchtte eens diep en liep verder om drie meter verderop bij de buren stil te staan en op de boot te kloppen. Ik wist zeker dat beide aan boord van hun schip waren, maar niemand liet zich zien... Het zijn net mensen die zeilers onderling...

De meeste Nederlanders zijn plotseling hier vertrokken. Heeft dat misschien te maken met de aan-
houdende geruchten dat er vanaf volgende week betaald moet gaan worden aan deze steiger? De prijzen die betaald zouden moeten worden variëren behoorlijk en blijken onaanvaardbaar hoog aangezien er geen water, elektriciteit en bewaking geboden wordt, nog los van sanitaire- en  servicevoorzieningen. Chris de amateur-zender noemt dit het bekende kat en muisspelletje dat vaker in Olhão gespeeld zou zijn. Wij voelen ons solidair ook al staan wij op het punt van vertrek. Zo worden op een middag alle mensen van de steiger opgetrommeld en lopen naar het kantoor van de havendienst om opheldering te vragen. Een echte demonstratieve optocht. We zijn duidelijk te onderscheiden van de meeste groepen toeristen die hier met bussen gedropt worden. We gedragen ons wat opstandig en uitgelaten en proberen er grimmig uit te zien. Op het kantoor aangekomen is er een Fransman die goed Portugees spreekt en namens allen het woord voert. Dat blijkt hard nodig te zijn omdat anders iedereen zijn of haar zegje wil doen en dat natuurlijk in alle talen. We schieten er geen stap mee op want we worden van het kastje naar de muur gestuurd want niemand blijkt voldoende te zeggen te hebben. De aanwezige verantwoordelijke wil ons niet te woord staan en ook zijn naam wil hij ons niet geven. Dit wordt ons uitgelegd door een vriendelijke dame aan de desk. Zij weet uiteindelijk een afspraak te regelen voor aanstaande maandag met de hoogste baas die speciaal uit Faro zal komen. Hilarisch, dat wel! Bon, allons..... We kunnen niet anders dan maar weer vertrekken. Op de terugweg is de stemming meer van, zo, die hebben we een poepje laten ruiken!! Ha, ha.

We liggen inmiddels al weer te lang in Olhão en het wordt zeker tijd om te vertrekken. De meeste
karweitjes zijn gedaan en nu is het wachten op het draaien van de oostenwind naar het westen.
Het is zondag 20 maart en we maken ons en de boot weer vaarklaar. Alles weer stormvast en op
zijn plek. We hebben nu een elektrische ankerlier en Arnolds ochtendbeweging is gereduceerd van een ketting en anker binnenhalen d.m.v. zo'n dertig zware slagen tot een eenvoudige beweging met zijn duim om twee knopjes in te drukken om het hele zaakje aan boord te krijgen. Ik weet niet of dat een goede vooruitgang is wat beweging betreft maar het is wel beter voor zijn rug! We gaan vandaag eerst bij Culatra achter het anker liggen om morgen met het tij mee naar buiten te varen de oceaan op, rechtstreeks naar Gibraltar. Er staan ons 145 mijl te wachten. Dus dat wordt een nachtje doorvaren. De wind gaat draaien van oost naar zuidwest. En zoals verwacht zal de windkracht van 4 á 5 afnemen tot 0 á 2. Er staat een golfhoogte van zo'n 1½ meter. De zon laat het afweten en het wordt een saaie grijze overtocht. Later in de nacht gaat het stevig regenen en er zijn geen sterren te zien, laat staan de maan. De wind neemt toe tot 6 en met ruime wind stuiven we er vandoor. Gemiddeld varen we 6 knoop. Het zou een prima tocht zijn ware het niet
dat alles klam en nat wordt en de lucht erg donker is, jammer.

Arnold en ik hebben de wacht vanaf 's avonds 10 uur ingesteld op 2 uur op en 2 uur af. Zo lijkt de
wachttijd niet zo lang. Na iedere wacht is het heerlijk om in de warme kooi van de ander te gaan liggen en even proberen te slapen. Onderweg zien we heel even drie nieuwsgierige dolfijnen naast de boot opduiken. Zij hebben het snel weer gezien en heel de reis verder zien we niets dan een paar Jan van Genten. Dat is wel eens anders geweest. Het is 5 uur in de ochtend als Arnold het grootzeil strijkt. We stuiven verder alleen met de genua op in halve wind. Tijdens mijn wacht, als we in de straat van Gibraltar zijn, gaat de wind helemaal liggen. Daar rol ik de genua in en varen we alleen op de motor verder. Geen wind in de straat maar wel om ons heen grote zware grijze wolken. Om 11.15 uur liggen we achter ons anker bij La Linea, in het zicht van de rots van Gibraltar. De zon breekt door, heerlijk alles kan weer drogen. Er is geen andere zeilboot te zien, dat was van de zomer wel wat anders. Hier wachten we op een Windpilot die we in Duitsland besteld hebben. Dat is een apparaat dat achterop de boot geplaatst wordt en er voor gaat zorgen dat het schip op de wind stuurt zonder dat wij constant aan het roer hoeven te staan. We hebben al wel een elektrische stuurautomaat maar die kost erg veel stroom. Je kunt eigenlijk geen lange oversteken maken zonder een goede windvaanstuurinrichting. Deze is onontbeerlijk. Maar. dat lijkt wel met alles wat we inmiddels aangeschaft hebben...

Tot de volgende flessenpost
 

Groet, Arnold en Coby
S Y Drifter
29 maart 2005