September 2004
Hallo lieve mensen. Hier weer een flessenpost
vanuit Gibraltar. Daar lagen we ook toen ik de laatste flessenpost afsloot. Inmiddels hebben wij weer heel wat te melden. En jawel, ons log staat inmiddels
op 2216 mijl. Dat is 4104 km. Als we aan een stuk rechtdoor hadden gevaren vanaf Falmouth, Engeland
waren we nu al op de Kaap Verdische eilanden geweest. Dat is ongeveer 2250 mijl. Het is maar om
een beetje inzicht te krijgen over de afstand die wij inmiddels afgelegd hebben.
Met Nicky aan boord hadden we het plan opgepakt om naar Marokko te varen. Dat
is er niet van gekomen omdat we op het moment van vertrek, vroeg in de ochtend ineens met dikke mist
te maken kregen. Ook de volgende dag voeren we al in de straat van Gibraltar toen we met windkracht
6/7 te maken kregen pal op kop. Wij zijn daarom weer omgedraaid omdat we te weinig zicht hadden op de
verdere weersomstandigheden. Daarna was de tijd te kort omdat we weer terug naar Faro moesten om Nicky op
het vliegtuig te zetten.
We hebben weinig kunnen zeilen dus grote afstanden op de motor gedaan. Weer terug naar Portugal vanwaar Arnold en ik later die week naar Câdiz voeren om Yvonne op te pikken. Zij had een week bij ons aan boord geboekt. Yvonne heeft ook helaas niet veel met ons kunnen zeilen i.v.m. geen, nauwelijks of verkeerde wind. Dus ook met haar op de motor met tussenstops naar Gibraltar vanwaar zij 3 uur met de bus verder reisde naar Mallaga. Ook die week vloog om en met Yvonne was het heel speciaal aan boord zo samen met haar 'grote' broer. Arnold is dan ook vreselijk trots op zijn kleine 'zus' en zij weet haar leven in Amsterdam boeiend in te vullen. Zij is een schat van een meid. En ik heb haar pukkel (schoudertas) gekregen, die ik hartstikke mooi
vond. Draag hem altijd bij me ook omdat er zo heerlijk veel in kan.
Samen met Yvonne fietsen gehuurd in Barbaten om een dagje te fietsen. We hebben veel gefietst maar echt een grote afstand hebben we niet afgelegd omdat we steeds op ontoegankelijke wegen terecht kwamen en wij weer om moesten keren. Jullie kunnen je niet voorstellen (op een diegenen die graag fietsen na misschien) hoe het in het buitenland gesteld is met de gevaarlijke wegen die absoluut niet veilig zijn voor fietsers. Nu, in Spanje houden wegen op te bestaan en worden het zand- en grindpaden die vervolgens overgaan in niets. Dit keer op keer. Uiteindelijk maar naar het strand, daar werden we ingesloten door kleine dikke vrouwen die het normaal vinden om boven op je lip te zitten. Zij installeren zich allemaal onder grote parasols met lakens gespannen tegen de zon en wind en brengen keuvelend en drukdoende hun dag door.Wel lachwekkend hoor!
Ons lachen is snel vergaan want bij de fietsen aangekomen bleek het zadel van de fiets van Yvonne gejat. Sta je toch raar te kijken. De terugweg was oppassen geblazen omdat een fiets zonder zadel wel erg moeilijk zitten is.
In Gibraltar hebben we de Nationale feestdag mee gemaakt. Een groot festijn en werkelijk alles en iedereen was rood-wit versierd en gekleed. Veel optredens van plaatselijke bands waarvan verschillende erg goed en leuke muziek laten horen. Diezelfde avond konden wij met alle zeilschepen in de baai achter het anker liggen genieten van een concert van Elton John. Hij kwam en ging in een eigen jet. De mensen in Gibraltar voelen zich niet Engels maar Gibraltenaren. Het is ook wel enigszins vreemd dat de Engelsen blijven zitten op Gibraltar en de meeste van hen Spaans spreken. Aan de overkant zie je Marokko liggen en de westpunt daarvan is weer Spaans.
Het is gek gegaan in de geschiedenis met landje pik!!
De volgende dag komt de Deborah in zicht met Henk en Jenny. De mensen die geabonneerd zijn op het blad de zeilen konden hun avonturen over Spitsbergen lezen in het juninummer van dit jaar. Wij hebben hen al eerder ontmoet in Sines, Portugal waar Henk ons heeft geholpen met stukken aan de stuurautomaat en het verbrande relais. Met vieren besloten we om naar Marokko te gaan. Na veel twijfels en ja's en nee's gaan we met één boot, onze Drifter. Hun Deborah blijft onder de hoede van een Engels bevriend stel achter.
We hebben weinig kunnen zeilen dus grote afstanden op de motor gedaan. Weer terug naar Portugal vanwaar Arnold en ik later die week naar Câdiz voeren om Yvonne op te pikken. Zij had een week bij ons aan boord geboekt. Yvonne heeft ook helaas niet veel met ons kunnen zeilen i.v.m. geen, nauwelijks of verkeerde wind. Dus ook met haar op de motor met tussenstops naar Gibraltar vanwaar zij 3 uur met de bus verder reisde naar Mallaga. Ook die week vloog om en met Yvonne was het heel speciaal aan boord zo samen met haar 'grote' broer. Arnold is dan ook vreselijk trots op zijn kleine 'zus' en zij weet haar leven in Amsterdam boeiend in te vullen. Zij is een schat van een meid. En ik heb haar pukkel (schoudertas) gekregen, die ik hartstikke mooi
vond. Draag hem altijd bij me ook omdat er zo heerlijk veel in kan.
Samen met Yvonne fietsen gehuurd in Barbaten om een dagje te fietsen. We hebben veel gefietst maar echt een grote afstand hebben we niet afgelegd omdat we steeds op ontoegankelijke wegen terecht kwamen en wij weer om moesten keren. Jullie kunnen je niet voorstellen (op een diegenen die graag fietsen na misschien) hoe het in het buitenland gesteld is met de gevaarlijke wegen die absoluut niet veilig zijn voor fietsers. Nu, in Spanje houden wegen op te bestaan en worden het zand- en grindpaden die vervolgens overgaan in niets. Dit keer op keer. Uiteindelijk maar naar het strand, daar werden we ingesloten door kleine dikke vrouwen die het normaal vinden om boven op je lip te zitten. Zij installeren zich allemaal onder grote parasols met lakens gespannen tegen de zon en wind en brengen keuvelend en drukdoende hun dag door.Wel lachwekkend hoor!
Ons lachen is snel vergaan want bij de fietsen aangekomen bleek het zadel van de fiets van Yvonne gejat. Sta je toch raar te kijken. De terugweg was oppassen geblazen omdat een fiets zonder zadel wel erg moeilijk zitten is.
In Gibraltar hebben we de Nationale feestdag mee gemaakt. Een groot festijn en werkelijk alles en iedereen was rood-wit versierd en gekleed. Veel optredens van plaatselijke bands waarvan verschillende erg goed en leuke muziek laten horen. Diezelfde avond konden wij met alle zeilschepen in de baai achter het anker liggen genieten van een concert van Elton John. Hij kwam en ging in een eigen jet. De mensen in Gibraltar voelen zich niet Engels maar Gibraltenaren. Het is ook wel enigszins vreemd dat de Engelsen blijven zitten op Gibraltar en de meeste van hen Spaans spreken. Aan de overkant zie je Marokko liggen en de westpunt daarvan is weer Spaans.
Het is gek gegaan in de geschiedenis met landje pik!!
De volgende dag komt de Deborah in zicht met Henk en Jenny. De mensen die geabonneerd zijn op het blad de zeilen konden hun avonturen over Spitsbergen lezen in het juninummer van dit jaar. Wij hebben hen al eerder ontmoet in Sines, Portugal waar Henk ons heeft geholpen met stukken aan de stuurautomaat en het verbrande relais. Met vieren besloten we om naar Marokko te gaan. Na veel twijfels en ja's en nee's gaan we met één boot, onze Drifter. Hun Deborah blijft onder de hoede van een Engels bevriend stel achter.
Weer met flinke wind tegen en na 10 uur varen komen we aan in Tanger, Marokko. De paspoorten moeten we
afgeven en daar zijn we niet blij mee! Er is voor grotere jachten maar een steiger en we maken onze lijntjes
vast aan een grote motorsailer die niet bewoond is. Hier hebben we weer 220 volt stroom en water. De hele haven
ligt vol maar dan ook werkelijk vol met vissersboten. Groot en klein. Zij moeten heel wat manoeuvreren voordat
zij uit die brei van touwen en netten tevoorschijn komen. Het is er lawaaierig en er lopen overal verschrikkelijk
veel mensen op de pieren en de boten zelf. Een mierenhoop. Maar dat is ook de stad Tanger. Overal verkeer,
(levensgevaarlijke chauffeurs) overal mensen, overal lawaai en daartussendoor de galmende zang van een voorzanger
uit luidsprekers in de minaretten om mensen op te roepen tot het gebed. Druk dus. Maar wat een geweldige
ervaring om hiervan deel van uit te mogen maken en dit met eigen ogen te aanschouwen. Voor ons een wat
vreemd aandoende wereld die we niet kennen maar zeker willen ontdekken.
Veel jonge jongens die de armoede
willen ontvluchten en illegaal op de grote schepen willen aanmonsteren, worden ieder uur van iedere
dag achterna gezeten door de autoriteiten en met stokken en stenen van het haventerrein verjaagd. Maar steeds
weten zij te ontkomen en begint het weer van voor af aan. Het is begrijpelijk dat zij voor zichzelf een
andere toekomst willen dan zij hier hebben (zo'n 90% werkeloosheid) en zij worden steeds verleid door de verlokkingen
en weelde die zij zien bij de grote toeristenstroom die hier met gigantische schepen aan de kades afmeren.
Alles wat wij weggooien in Nederland aan grote en kleine spullen omdat er iets aan mankeert of erger, uit
de mode zijn door de steeds nieuwe trends, wordt hier hergebruikt. Er is in de stad een grote armoede maar de mensen
leven van véél minder.
De sigaretten worden per stuk op straat verkocht en overal staan handelaren die hun waren willen slijten. Wij worden overal vriendelijk toegesproken om maar zeker hun winkeltje niet voorbij te lopen en naar binnen te gaan. Zij zijn daar overigens heel vindingrijk in en voor je het weet heb je.. Zij denken dan ook, iedere toerist is een rijke toerist! Afdingen is hier een groot recht. Soms trappen we met argeloos grote schoenen (slippers en sandalen) in de opdringerigheid om een centje te verdienen, omdat we zo weinig weten van hun cultuur. Maar geef ze eens ongelijk. Een zeer boeiend volk en wij komen er steeds meer achter dat de oudere generatie Marokkanen veel van hun cultuur hebben moeten inleveren en opgeven toen zij immigreerden naar landen zoals Nederland, Duitsland etc. Zij hebben zich meer aangepast dan wij ooit zullen weten, kijkend en lopend door hun land. En we kijken onze ogen uit en lachen ook wat af.
Nu weten wij wat een deeltaxi is. We kwamen op een groot terrein met wel honderd taxi's en chauffeurs. Allen riepen zij ons aan om maar in zijn taxi te stappen. We kwamen overeen om 100 dirham, dat is 10 euro te betalen voor 4 personen voor een ritje van 40km. Wij stapten in en iedereen begon door elkaar te schreeuwen omdat waarschijnlijk die taxi nog niet aan de beurt was en hij voor zijn beurt ging. Om het nog erger te maken startte de auto niet omdat de accu leeg was. Hilariteit alom. Wij beginnen te lachen en te schateren omdat voor ons op dat moment ook een andere taxi door 4 chauffeurs moest worden aangeduwd i.v.m. een kapotte accu. Toen de mensen ons zo zagen lachen begonnen zij ook en al snel schaterde iedereen mee en werden wij ook aangeduwd.
De sigaretten worden per stuk op straat verkocht en overal staan handelaren die hun waren willen slijten. Wij worden overal vriendelijk toegesproken om maar zeker hun winkeltje niet voorbij te lopen en naar binnen te gaan. Zij zijn daar overigens heel vindingrijk in en voor je het weet heb je.. Zij denken dan ook, iedere toerist is een rijke toerist! Afdingen is hier een groot recht. Soms trappen we met argeloos grote schoenen (slippers en sandalen) in de opdringerigheid om een centje te verdienen, omdat we zo weinig weten van hun cultuur. Maar geef ze eens ongelijk. Een zeer boeiend volk en wij komen er steeds meer achter dat de oudere generatie Marokkanen veel van hun cultuur hebben moeten inleveren en opgeven toen zij immigreerden naar landen zoals Nederland, Duitsland etc. Zij hebben zich meer aangepast dan wij ooit zullen weten, kijkend en lopend door hun land. En we kijken onze ogen uit en lachen ook wat af.
Nu weten wij wat een deeltaxi is. We kwamen op een groot terrein met wel honderd taxi's en chauffeurs. Allen riepen zij ons aan om maar in zijn taxi te stappen. We kwamen overeen om 100 dirham, dat is 10 euro te betalen voor 4 personen voor een ritje van 40km. Wij stapten in en iedereen begon door elkaar te schreeuwen omdat waarschijnlijk die taxi nog niet aan de beurt was en hij voor zijn beurt ging. Om het nog erger te maken startte de auto niet omdat de accu leeg was. Hilariteit alom. Wij beginnen te lachen en te schateren omdat voor ons op dat moment ook een andere taxi door 4 chauffeurs moest worden aangeduwd i.v.m. een kapotte accu. Toen de mensen ons zo zagen lachen begonnen zij ook en al snel schaterde iedereen mee en werden wij ook aangeduwd.
Die namiddag met het terugkomen van de markt hadden we weer een prijs bedongen per persoon maar moesten
wij inschuiven omdat achterin nog iemand er gewoon bij kwam zitten en een minuut later Arnold voorin
ook moest opschuiven omdat daar ook een boertje van de markt naast kwam zitten. We hebben nog nooit zo
smakelijk gelachen. Dit heet dus deeltaxi, alleen zijn wij daar niet van op de hoogte gesteld en er gaat niets
van de afgesproken prijs af want deze is gebaseerd op een volle taxi. Je zit dan met zeven mensen in een gewone personenauto
gepropt en dat is heel
normaal in dit land.
De markt kent geen kramen zoals wij die kennen maar het meeste is uitgespreid op de grond. De kleurrijke mensen op hun ezels willen niet gefotografeerd worden en je mag zeker van moslim-mensen geen foto's maken. Alles wat daar bruikbaar is wordt op die markten verkocht. Op die markt zagen we dan ook dat mensen er wonen in barrakken van golfplaten met daar omheen alleen maar zand en stof. Later in een dorp Asilah aan de kust zie je hoe rijk het land aan cultuur is in al zijn eenvoud. Prachtige heldere wit-blauwe straatjes en heerlijk schoon. Heel wat anders dan in de grote stad Tanger.
Van de kasbah en medina, (de oude binnenstad vol met straatverkoop en winkeltjes) en onze lange wandelingen daar hebben we genoten. Op het terras waar vaak alleen maar mannen zaten hebben we kunnen genieten van verse, zoete, hete mint-thee die daar met sloten tegelijk wordt gedronken. In de kleine winkeltjes liggen de kruiden kleurrijk hoog opgestapeld en overal komt ons de geur van verse kruiden tegemoet. Dit is ook het land van de mooie kleden en dekens en Jenny en Henk kopen een werkelijk prachtig kleed in een winkel. Ik slaag er later in om een prachtige grote wit met blauw geglazuurde schaal te bemachtigen die met de hand is beschilderd. Volgens ons is het een heel oude schaal. We liggen nu weer in de baai van Gibraltar en morgen vertrekken we naar M'dic, 25 mijl verder aan de oostkust van Marokko omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen. Jenny en Henk zijn vandaag met hun eigen boot al vertrokken en wij zien ze daar aan de overkant van de Straat van Gibraltar in Marokko.
normaal in dit land.
De markt kent geen kramen zoals wij die kennen maar het meeste is uitgespreid op de grond. De kleurrijke mensen op hun ezels willen niet gefotografeerd worden en je mag zeker van moslim-mensen geen foto's maken. Alles wat daar bruikbaar is wordt op die markten verkocht. Op die markt zagen we dan ook dat mensen er wonen in barrakken van golfplaten met daar omheen alleen maar zand en stof. Later in een dorp Asilah aan de kust zie je hoe rijk het land aan cultuur is in al zijn eenvoud. Prachtige heldere wit-blauwe straatjes en heerlijk schoon. Heel wat anders dan in de grote stad Tanger.
Van de kasbah en medina, (de oude binnenstad vol met straatverkoop en winkeltjes) en onze lange wandelingen daar hebben we genoten. Op het terras waar vaak alleen maar mannen zaten hebben we kunnen genieten van verse, zoete, hete mint-thee die daar met sloten tegelijk wordt gedronken. In de kleine winkeltjes liggen de kruiden kleurrijk hoog opgestapeld en overal komt ons de geur van verse kruiden tegemoet. Dit is ook het land van de mooie kleden en dekens en Jenny en Henk kopen een werkelijk prachtig kleed in een winkel. Ik slaag er later in om een prachtige grote wit met blauw geglazuurde schaal te bemachtigen die met de hand is beschilderd. Volgens ons is het een heel oude schaal. We liggen nu weer in de baai van Gibraltar en morgen vertrekken we naar M'dic, 25 mijl verder aan de oostkust van Marokko omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen. Jenny en Henk zijn vandaag met hun eigen boot al vertrokken en wij zien ze daar aan de overkant van de Straat van Gibraltar in Marokko.
Jullie zijn weer op de hoogte en als het goed is heeft Arnold vanmiddag
via het internetcafé de foto's weg kunnen sturen en Stephan zet alles weer op de site. Wij sturen hierbij de warme
groeten vanuit een nog immer zonovergoten Zuid-Europa.
Gibraltar, 21 september
2004-09-21
Coby en Arnold
Coby en Arnold
Geen opmerkingen:
Een reactie posten