Okt. 2003 Hallo Lieve mensen,

Oktober 2003

Hallo lieve mensen, 

Een aantal mensen vroeg zich af hoe het ons toch verging en in hoeverre mijn gezondheid invloed
zou kunnen hebben op het eventuele vertrek voor onze wereldreis in de toekomst. Zouden wij nog
wel gaan? Wel laat ik jullie geruststellen, wij gaan mits de gezondheid van beide dit toelaat natuurlijk. Want waar wij ons nu wel van bewust zijn is dat je eigenlijk niets kunt plannen. Maar wij nemen even pas op de plaats en vertrekken volgend jaar mei. Na Kerstmis zijn wij als het goed is weer zo ver opgeknapt dat we opnieuw aan de voorbereidingen van de reis te kunnen beginnen en we deze periode van grote pech achter ons laten.
Begin september hoorde ik van weer een operatie (nu in de darm) en deze zou na 14 dagen geschieden. Nu had ik in die toezegging van 14 dagen niet zo veel vertrouwen en ik besloot om niet langer te wachten en samen met Arnold 2 weken op vakantie te gaan. Met extra klysma’s moest dit lukken, toch? We hebben prachtig weer gehad en zijn op ons gemakje langs de Belgische kust afgezakt naar Nieuwpoort. De wind draaide naar zuidwest en wij zijn toen maar naar Antwerpen gezeild in plaats van een oversteekje naar Engeland.
Daar lagen we in het Willemdok toen Arnold op zijn knie zat en deze op slot schoot en niet meer goed in de kom wilde schieten. Hij kreeg zijn knie niet meer recht, hij kon echt niets meer. Daar zaten we dan. Wij hoopten dat dit even tijdelijk zou zijn, misschien tegen beter weten in. Maar het voelde duidelijk niet goed. Toch maar naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis al daar constateerde men een gescheurde meniscus. Leiden in last want we hadden nog een week en prachtig warm weer. Ik op halve kracht, Arnold half, samen nog geen heel…. Is er niet een bekend gezegde dat zegt, de kreupele helpt de blinde of zo iets? Hij kon niet goed staan en ik kon niet goed zitten! Arnold heeft die week niets anders gedaan dan ontspannen, liggen lezen en zielig zitten wezen in de kuip.

Oh, Oh…. Wij moesten wel terug naar Nederland varen over de Westerschelde, door sluizen en bij bruggen aanleggen, dat zou een probleem kunnen worden onder deze omstandigheden. Maar we hadden prachtig warm weer. We wisten dat verschillende mensen, kennissen en vrienden ons maar al te graag wilden begeleiden maar kozen voor een stel dat zelf dat seizoen weinig hadden kunnen zeilen i.v.m. het verlies van hun mast. Zij hebben ons later die week naar de thuishaven begeleid en naar huis gebracht. Ja ja, wij die willen varen de wereld rond, stranden in België en hebben meteen hulp nodig. 
Arnold is vorige week geopereerd aan zijn knie, de meniscus was helemaal kapot van binnen en nu is hij daarvan herstellende. Ik ben 14 dagen geleden geopereerd. Inmiddels de derde operatie en de vierde opname in het ziekenhuis. Maar genoeg is genoeg! Het lijkt erop dat alles weer goed komt en wij binnenkort weer 100% kunnen functioneren. Het duurt nog even maar hebben vertrouwen in onszelf en het herstel. Als ik er op terug kijk is het zowel voor Arnold als voor mij een heel vervelende tijd van veel pijn, onzekerheid en afwachten geweest. Niet voor herhaling vatbaar. Zoals ik eerder in deze brief schreef zijn wij van zins om volgend jaar mei te vertrekken naar de Middellandse zee, voor een of twee jaar en daarna via de Canarische en Kaapverdische eilanden over te steken naar Brazilië, om eventueel verder af te zakken naar het zuiden. Tot zover dit laatste nieuws uit Tilburg.

Houdoe, groeten ook van Arnold.
Liefs Coby
Tilburg, 14 oktober ’03